1. ทางร่างกาย  ช่วยให้ได้ออกกำลังกายในการร่ายรำก่อนการต่อสู้ ซึ่งเป็นลักษณะของการอบอุ่นร่างกาย หรือบริหารร่างกายทั่วไป ในการต่อสู้ของฝ่ายรุก ซึ่งจะต้องใช้มือเท้าทำท่าทางต่างๆเพื่อให้ถูกฝ่ายรับ ตลอดจนลักษณะการเล่นที่มีการกอดปล้ำกัน เป็นการฝึกการเคลื่อนไหวของส่วนต่างๆของร่างกาย ช่วยส่งเสริมให้เกิดกำลัง ความแข็งแรง ความแคล่วคล่องว่องไว ความสัมพันธ์ของประสาทและกล้ามเนื้อ ฝ่ายรับก็ได้เคลื่อนไหวหลบหลีก ใช้มือปัดป้องกันกากระทำของฝ่ายรุก ทำให้ร่างกายได้เคลื่อนไหวในลักษณะคล้ายคลึงกับฝ่ายรุก
2. ทางจิตใจ การเล่นซีละเป็นลักษณะของการแสดงความสามารถเฉพาะตัว ตั้งแต่การรำ การต่อสู้ป้องกันตัว ส่งเสริมความกล้าในการแสดงออก การตัดสินใจ และความเชื่อมั่นในตนเองในการต่อสู้และป้องกันตัวเอง ฝึกให้มีความอดทนต่อการเจ็บปวด และความเหน็ดเหนื่อยในการเล่น
3. ทางอารมณ์ ฝึกอบรมให้มั่นคงในขณะการต่อสู้ แข่งขัน สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองเกิดขึ้นเมื่อเหน็ดเหนื่อยหรือเกิดความเจ็บปวด ทำให้คุ้นเคยต่อความตื่นเต้น
4. ทางสติปัญญา ทั้งในการรุกและการรับ ผู้เล่นจะต้องใช้ความสามารถใช้ความคิดวางแผนในการต่อสู้ป้องกันตัว และแก้ไขปัญหาตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เกิดการเรียนรู้ในการหลบหลีกป้องกันตัวในลักษณะต่างๆ
5. ทางสังคม แม้จะเป็นการแข่งขันที่ดีต้องกระทำต่อร่างกายด้วยกัน แต่ผู้เล่นจะต้องคำนึงถึงกติกาและปลอดภัยของคู่แข็งขัน มีการแสดงถึงความเห็นอกเห็นใจกัน ทำให้คู่แข็งมีความสนิทสนมกันมากขึ้น และรู้จักยอมรับความสามารถของตนเองและผู้อื่น

ที่มา : ชัชชัย โกมารทัต. 2554. กีฬาพื้นเมืองไทยภาคใต้. กรุงเทพฯ : สถาพรบุ๊คส์